Jestem jak przesadzona roślina, której korzenie zostały na starym miejscu.

 Wysyłasz w moim kierunku echo. Nawet jeśli tego nie wiesz.

 Ostatecznie dzień następuje zawsze po nocy.

 Zatrzymaj się. Nie musisz zabiegać o przychylność ludzi dookoła.

 Louis, tak sobie myślę,
że to początek pięknej przyjaźni.

 Żyje się tylko raz, ale jeśli zrobisz to właściwie, to jeden raz wystarczy...

 Żyjemy długo, bardzo długo i pracowicie, w przerwach pomiędzy intensywnymi momentami największego smutku – i także największej radości, żyjemy w ekstatycznych momentach,
lecz pomiędzy nimi trwają epickie przerwy.
W życiu najwięcej jest właśnie tych przerw, które, spragnione może następnej epifanii, lękające się następnej klęski, rozpościerają się między wielkimi i rzadkimi momentami jak łagodny płaskowyż, w wysokich górach. Póki znajdujemy się na płaskowyżu nie umiemy nigdy zgadnąć, co jeszcze się wydarzy, co przyniesie następne gwałtowne uderzenie życia. Nieraz myślimy, że nic się już nie wydarzy, że smutek nigdy się nie skończy. Ale na ogół mylimy się – zawsze przychodzi następny wstrząs,
czasem też następna radość. Zawsze przychodzi
kolejny rozdział, a w nim ukryte skarby –
żyjemy w chwili i w trwaniu.

 Ten kraj to nic dobrego. Rozszarpujemy się tu wzajemnie na strzępu.

 Pod zbroją sarkazmu zwykle kryje się miękkie serce.

 Magia ma swoją cenę. Jest nią cierpienie.

 Są takie chwile, które mają smak wieczności.