Gdybym miał niebios wyszywaną szatę
Z nici złotego i srebrnego światła,
Ciemną i bladą, i błękitną szatę
Ze światła, mroku, półmroku, półświatła,
Rozpostarłbym ci tę szatę pod stopy,
Lecz biedny jestem: me skarby – w marzeniach,
Więc ci rzuciłem marzenia pod stopy,
Stąpaj ostrożnie, stąpasz po marzeniach.
Cisza to coś więcej niż brak słów.
W pośpiechu nie docenia się cudów.
Nic nie możemy na to poradzić, że stwarzając czas - niszczymy siebie.
Kocham cię, to nic i wszystko zarazem.
Lęku nie należy się wstydzić. Jest równie naturalny i konieczny jak zabawa albo ból.
Dobrze być z przyjaciółmi, dobrze być tam, gdzie człowiek ma swoje miejsce... dobrze mieć swoją bezpieczną przystań, do której zawsze można wrócić.
Czy można zostać normalnym człowiekiem, jeśli wzrasta się w takich warunkach?
Im mniej starasz się imponować, tym bardziej imponujący jesteś.
W Niebie, brakuje wszystkich interesujących ludzi.
Życie jest albo śmiałą przygodą, albo niczym. Być nastawionym na zmianę i wolnym duchem wobec losu to niepokonana siła.
