(...) otoczka zwyczajnego życia może skrywać największy koszmar.

 Czasem boję się zasnąć z powodu tego, co za sobą zostawiam.

 Symptomem najgorszego upadku jest to, jeśli zaczynamy zazdrościć ludziom żyjącym złudzeniami.

 Wiedza to potęga.

 Żeby przestano w nas wątpić, musimy przestać istnieć, po prostu.

 Żyjmy tak, jakby nie było żadnej nadziei, a jeśli się rozczarujemy, to pozytywnie.

 Im bardziej ktoś odpychany tym łatwiej nabrać mu prędkości.

 Bogactwo człowieka proporcjonalne jest do liczby rzeczy, z których potrafi zrezygnować.

 I byłoby to wszystko śmieszne, gdyby nie było takie smutne.

 Nigdy nie jest za późno, żeby zawrócić z drogi, którą się obrało.

 Często bywa tak, że największy spokój ducha daje nam poddanie się.