[...] na zalanej słońcem łące, daleko od utartych ścieżek codziennego ...

 W końcu kocha się to, czym się nigdy nie będzie.

 Człowiek niezmiernie lubi czuć się pokrzywdzony.

 Nie można przeżyć na nowo czasu, który się już raz przeżyło.

 Zamiast uczucia takiej okropności
Lepiej byłoby utracić poczucie
Samego siebie.

 A teraz pójdę do domu i tam dostanę zawału.

 Nie musisz być wielkim, żeby zacząć, ale musisz zacząć, żeby być wielkim.

 Oto, co jednoczy ludzi, pomyślał Iwan. Nie śmierć. A nienawiść.

 Musimy pozbyć się życia, jakie zaplanowaliśmy, aby mieć życie, które na nas czeka.

 Skoro każde dziecko jest idealnym cudem, to życie w zasadzie jest procesem niszczenia.

 Bardzo pouczające jest patrzeć na ludzi nieświadomych tego, że ktoś ich obserwuje. Nigdy nie wiadomo, czego można się dowiedzieć.