Morał każdej historii zależy od usposobienia człowieka, który ją opowiada.

 Dlaczego przywiązywać większą wagę tego, co przykre, zamiast pokochać to, co przyjemne?

 To takie smutne, wszystko takie smutne; przeżywamy nasze życie jak idioci, a potem umieramy.

 I w ogrodzie śmierci zaczął się taniec życia.

 Lepiej zaliczać się do niektórych, niż do wszystkich.

 Młodość mami obietnicą szczęścia, lecz potem człowiek zderza się ze smutną rzeczywistością.

 Chęci w jednej ręce, a gówno w drugiej: sprawdź, która ręka ma ciężej.

 Taki powstrzymywany płacz wybucha potem ze zdwojoną siłą, wstrząsając nie tylko ciałem, lecz bywa, że i całym światem.

 Czytanie to odnajdywanie własnych bogactwi własnych możliwości przy pomocy cudzych słów

 Naturalność jest także pozą, i to jedną z tych, jakie znam, jedną najbardziej irytującą.

 Śmierć to swego rodzaju kawał. Trudno w nią do końca uwierzyć.