Są jednak takie poranki, że budzisz się i przestajesz wierzyć, że gdziekolwiek na świecie jest pięknie. Albo że on w ogóle istnieje, że jest jeszcze coś poza tym jednym pokojem, gdzie trzymasz smutek w sobie.
[...] umysł nie ogarnia spostrzeżeń zbyt namacalnie i wyraźnie oczywistych.
To tylko przedmioty. I stały się dla ciebie ważniejsze niż życie. I to jest głupota.
Wierzyć, to znaczy ufać, kiedy cudów nie ma.
Moi rodzice zawsze obchodzili się ze mną ostrożnie, aż do dnia, gdy zdecydowali, że muszę umrzeć.
Wszystko widzisz, nie komentujesz i wszystko rozumiesz.
Najlepszych ludzi uformowało naprawianie własnych błędów.
Nie jestem zapłatą ani nagrodą, nie musisz na mnie zasługiwać.
"Każdy ma gdzieś pokrewną duszę, tylko jedną. Ta osoba jest dla ciebie idealna, to twoje przeznaczenie. Problem w tym, że prawie nikt nigdy nie znajduje bratniej duszy. Dlatego większość ludzi żyje z poczuciem, że czegoś im brakuje."
W końcu w nieszczęściu bywa pewna doza szczęścia, jeśli nieszczęście jest odpowiednie.
Utrata choćby mizernego promyka nadziei jest gorsza od całkowitego jej braku.
