Czy można utracić coś, czego się nigdy nie miało?

 Słowa, których używamy, mówią o nas więcej niż nasze ubranie.

 Wystarczy zmienić punkt widzenia, a perspektywa ulega całkowitemu przewartościowaniu.

 W oczach tkwi siła duszy.

 Zbliża się spełnienie naszej nadziei albo kres wszelkiej nadziei świata.

 Cóż, głowa i serce tworzą dwa równoległe obiegi informacji, a prawda spoczywa gdzieś pomiędzy nimi.

 Pozostaje z pustym kieliszkiem i czymś trudniejszym do napełnienia w środku. Czuje się już tylko nawozem pod roślinę, jaka często przekwita na grobie zwiędłej miłości. To rzadka roślina, a nazywa się szczęście.

 Życie jest grą, w której wszyscy oszukują. Każdy każdego obserwuje.

 Nauczcie się kochać to,
co prawdziwe, dobre i piękne.

 Znaleźć wrażliwych ludzi, którzy czują to, co my, jest z pewnością największym szczęściem na ziemi.

 Zadaj sobie trzy pytania, Tatiano, i dowiesz się, kim jesteś. Spytaj siebie, w co wierzysz. Spytaj siebie, czy masz nadzieję. I najważniejsze: spytaj siebie, kogo kochasz? [...] Już wiem, kim jestem, pomyślała, biorąc go za rękę. Mam na imię Tatiana. Wierzę w Aleksandra. To on jest moją nadzieją. I kocham go nad życie.