Nie boję się obcych. Bardziej od nieznajomych przerażają mnie bliscy, ...

 To ciekawe, jak wspomnienia przeistaczają się czasem w koszmary.

 A przed człowiekiem schronić się można jedynie w objęcia innego człowieka.

 Tak, nie wszyscy dorośli są dorosłymi naprawdę. Najczęściej są to po prostu dzieci, przeniesione w czasie o pewien odcinek.

 Trwam już tylko po to, by widzieć Cię każdej nocy w snach. Za nami spokojna tafla jeziora i Ty bosa idziesz do mnie.

 Oto paradoks straty: jak coś, czego już nie ma, tak bardzo może nam ciążyć?

 Kiedy człowiek ulega sile własnej pamięci, jego ciało zamienia się w widmo dawnych przeżyć, które straszy samo siebie, powtarzając gesty i zachowania swoich młodszych wcieleń.

 Mimo wszystko, życie jest wspaniałe.

 Fizycznie wciąż była w domu, ale
duchem już zdążyła ich opuścić.

 Ci, co łyknęli trochę mądrości, są największymi głupcami.

 Bóg karze nas za to, czego nie umiemy sobie wyobrazić.