Szczęście jest chyba czymś takim, jak okulary pana Hilarego.

 O tyle więcej niż siebie samych lękamy się bliźnich, co też oni o nas pomyślą.

 Dla wielkiego umysłu nie ma rzeczy małych.

 Rzucamy się do przodu bez ładu i składu.
Pamiętam tylko, że mam się trzymać lewej.

 Takie właśnie szczęście jest chyba największe, kiedy nie potrafi się podać tylko jednego powodu.

 Są rzeczy, o których nie mówi się nawet najbliższym przyjaciołom. Czasem zresztą nie trzeba mówić, bo oni i tak wiedzą.

 Dobrze funkcjonujące państwo policyjne nie potrzebuje policji.

 Na szczęście nauczyłem się czytać. Ta umiejętność była dla mnie prawdziwym wybawieniem, od tej pory moimi przyjaciółmi stały się książki

 Miłość nie wymaga myślenia. Nie ma z nim nic wspólnego.

 Płaczący człowiek jest w środku złamany (…)
Nawet oczami nie widziałby dość jasno, by na cokolwiek mu się zdały.

 Jego dusza wzbiła się pod niebiosa, by zaraz runąć na ziemię.