- Nie możesz tak sobie budować lepszego świata dla ludzi. ...

 Pożyję tu jeszcze trochę i zobaczę, co się stanie, pomyślała. Umrzeć zawsze mogę później. Prawdopodobnie.

 Cudze błędy mamy na oku, nasze poza nami.

 Żyjemy tak, jakbyśmy nigdy nie mieli umrzeć.

 -Co to jest? - spytałam, krztusząc się.
Wiktoria odparła:
-Wódka.
Spojrzałam w swoje naczynie.
-Na pewno nie. Piłam już wódkę.
-Nie piłaś rosyjskiej.

 Nie jestem bardziej samotny niż strumyk przy młynie, chorągiewka na dachu, niż gwiazda północna, południowy wiatr, kwietniowy deszcz, styczniowa odwilż, pierwszy pająk w nowym domu... Nie jestem bardziej samotny niż ten głupiec śmiejący się nad stawem.

 Na całe moje szczęście jestem cholernym Szatanem i mogę zmienić moje cholerne zdanie!

 Wspomnienia zmieniają się wraz z ludźmi.

 Żyć powoli, na tym polega tajemnica szczęścia.

 Patrzymy w siebie jak w studnię i tylko tyle widzimy.

 Każde nieznane dokądś prowadzi.