(...) książki przesuwają się po domu, milczące, niewinne. Nie potrafię ...

 Roześmiałam się, ponieważ mieliśmy już małą kolekcję podobnych drobiazgów. I każdy z nich symbolizował kolejną burzę, która nas nie zniszczyła, dlatego były takie ważne.

 Nigdy nie mógł pojąć sensu walki pomiędzy przeciwnikami, którzy zgadzają się co do zasad.

 A może szczęście to jest coś, do czego możemy
tylko dążyć. I możemy właściwie nigdy go nie osiągnąć.
Choćby nie wiem co.

 Normalność to tylko przeciętność, a nie jedyna recepta na funkcjonowanie.

 Posiadam tyle, a bez niej wszystko jest mi niczym.

 Stali w kolejce jak w sklepie. Kiedy jednego obsłużono śmiercią, inni przesuwali się na jego miejsce.

 Kto milczy - ma najwięcej do powiedzenia.

 Jeśli tak chce
przeznaczenie,
to nie ma rady.

 W nocy tworzymy sobie koszmary, tracimy rozsądek (...)

 Niektórzy ludzie nie mają wyczucia, jak dobrać muzykę do porwania.