(...) książki przesuwają się po domu, milczące, niewinne. Nie potrafię ...

 Boimy się nie śmierci, ale wyobrażenia, jakie o niej mamy.

 Pokój bez książek to jak ciało bez duszy.

 Tylko ktoś całkowicie pozbawiony zasad mógł znajdować upodobanie w bólu.

 Krzyczą tylko ci ludzie, którzy mają zbyt ubogie słownictwo, żeby szeptać.

 Zapalić świecę znaczy rzucić cień.

 Ku czemu idziemy? A mnie się zdaje, że do niczego nie idziemy. Zawsze tylko jesteśmy w drodze.

 Współkochać przyszłam, nie współnienawidzić.

 Jesteś moją jasną stroną, moją drogą ku lepszemu (...)

 W niektórych książkach jest zbyt wiele prawdy. W innych zbyt mało kłamstwa.

 Ja już teraz niczego nie chwalę ani nie ganię. To głupie stanowisko wobec życia.