Dwudziesty pierwszy wiek - wiek singli.

 Kiedy ludzie patrzą w ogień, ich oczy są bardzo szczere.

 Bo ja gdy czytam, to właściwie nie czytam, biorę piękne zdanie do buzi i ssę je jak cukierek, jakbym sączył kieliszeczek likieru, tak długo, aż w końcu ta myśl rozpływa się we mnie jak alkohol, tak długo we mnie wsiąka, aż w końcu nie tylko jest w moim mózgu i sercu, lecz pulsuje w mych żyłach aż po krańce naczyniek włoskowatych.

 Bywają marzyciele, którzy obchodzą rocznice pojawienia się ich fantastycznych wizji.

 Człowiek czasem ma już dość uciekania. Świat staje się bardzo mały, kiedy nie masz się gdzie podziać.

 Zdajemy sobie sprawę, że przymus trwania przy życiu stanowi katorgę samą w sobie.

 No, proszę, panno Jane, proszę nie płakać – powiedziała (…). Mogła równie dobrze powiedzieć ogniowi: „Nie pal się”.

 Nie, nie wierzę w „możliwość szczęścia”, wierzę w spokój. Z tej przyczyny unikam tego, co mnie irytuje. Jestem aspołeczny. Więc uciekam od społeczeństwa. Wychodzi mi to na dobre.

 Widocznie można przeżyć nawet to, co najgorsze.

 Nie ma większego potwora niż rozum.

 Prawdą jest to, co boli.