Literatura zaczyna się tam, gdzie przestaje być normalnie.

 Tak trudno się rozstać z twarzami, człowiek chciałby patrzeć i patrzeć.

 Przeszłość się nie liczy. Ludzie przy niej trwają, bo to pozwala im zamykać oczy na teraźniejszość.

 O, jakie dziwne formy może przybierać szaleństwo ludzi zdrowych!

 Życie jest jak nudna sztuka w teatrze, ale nie warto się spieszyć z wychodzeniem przed nieuniknionym końcem spektaklu.

 Zaufanie to cząstka duszy, którą oddajesz komuś w nadziei, że nadal pozostanie Twoja.

 Czarni wierzą, że diabeł jest biały.

 Są rzeczy, których się nie wie. I tylko się wierzy.

 Czasem dobrze jest zaznać samotności. To zmusza do myślenia. Dochodzi się do wniosków, które w innym przypadku by umknęły.

 Co ze mnie zostanie
Nie martwi mnie to wcale.

 Człowiek powinien być nieskrępowany, lecz nie wyrzucony poza nawias, wolny, lecz nie zagubiony, kochany, lecz nie zacałowany na śmierć. Ale jak to wszystko wypośrodkować?