Są miejsca, gdzie kończy się publicystyka, a zaczyna życie.

 Bywa że ludzie zamiast wyjaśniać ze sobą pewne rzeczy, wolą się rozstać. Mówią, dziękuję za współpracę, następny czy następna, proszę. Nie zdajemy sobie wszyscy sprawy z tego, że nierozwiązane w jednym związku problemy wcześniej czy później pojawią się w nowym związku. Tak jest ze strachem, niemożnością wyartykułowania uczuć, z zazdrością, z milionem innych rzeczy. One nie należą do naszego partnera, tylko do nas. Są naszą własnością i dopóki nie zrozumiemy, że gdziekolwiek uciekniemy, przeprowadzimy się, przeniesiemy ten bagaż ze sobą. Nawet dobrze ukryty, kiedyś przypomni o sobie, najczęściej w najmniej oczekiwanym momencie.

 Antylopa skacze, wyskakuje,
ale zawsze na ziemię opadnie.

 Masz kogoś przez jakiś czas, a potem w jednej chwili już nie masz.

 Strach i kłamstwa jątrzą się w ciemności. Prawda może ranić, ale tnie czysto.

 Nigdy się nie oszukuj i nie wmawiaj sobie rzeczy, które nie istnieją.

 Wszyscy w ciemnościach wyglądają wystarczająco przyzwoicie.

 Czy mogę nienawidzić jego gniewu, skoro, tak dobrze wiem, skąd się wziął?

 Moi rodzice zawsze obchodzili się ze mną ostrożnie, aż do dnia, gdy zdecydowali, że muszę umrzeć.

 A może szczęście polega właśnie na tym, że wiesz, że istnieje coś lepszego niż to co masz. Może szczęście to niekończąca się tęsknota? Tylko w taki sposób można uchronić się przed rozczarowaniem.

 – Jak szło to powiedzonko?
– Skoro Bóg jest z nami, to kto jest z tamtymi?
– Nie, skoro Bóg jest z nami to kto jest przeciwko nam?
– No przecież mówię.