Małe świństwa mówi się głośno. Wielkie szeptem. Prawdy natomiast nie ...

 Zostałam więźniem własnego umysłu - a było to naprawdę przerażające miejsce.

 Żal bywa potwornie samolubny.

 Zakłada się, że miejsca, w których żyjemy, w końcu upodabniają się do nas.

 I właśnie to nadaje sens życiu: wiara.

 Sadysta chce uciec od swojej samotności i uczucia uwięzienia, czyniąc z drugiego człowieka nieodłączną część samego siebie. Wchłonąwszy w siebie drugiego człowieka, który go uwielbia, wyolbrzymia sam siebie i podnosi własną wartość.

 Trzeba spacerować, trzeba zatrudniać ducha, podobnie jak ciało. Duch potrzebuje aktywności. Gdy duch jest bezczynny, zaczyna kwaśnieć, rozkładać się. Jak ciało.

 Cierpienie jest częścią dorastania. Dzięki niemu się uczymy.

 Zbrodnia i kara, krzywda i zemsta, wcześniej czy później, ale zawsze idą w parze.

 Takie jest moje zdanie i ja się z nim zgadzam.

 Ku czemu idziemy? A mnie się zdaje, że do niczego nie idziemy. Zawsze tylko jesteśmy w drodze.