Zamiatanie wszystkiego pod dywan i zamykanie w wygodnych skrytkach pamięci ...

 Im większa przeszkoda, tym większa chwała z jej pokonania.

 Na czyje siły, na czyj rozum obliczone jest życie?

 Jedyne, co jest wszystkim przeznaczone, to śmierć.

 Nie chcę zabijać czasu. Chcę chwytać go mocno i odciskać swój ślad na świecie.

 (...) myślimy, że idziemy naprzód, ale wracamy, cofamy się, nie wiadomo czy wchodzimy, czy wychodzimy.

 Musimy żyć. Żyć tak, by później nikogo nie musieć prosić o wybaczenie.

 Okazuje się jednak, że nie ma dnia, który można ofiarować tylko jednemu człowiekowi.

 Zanotowałem w pamięci, żeby nigdy nie obsypywać komplementami kobiety, która ma w ręku kawał surowego mięsa. Jakoś nie bardzo to wtedy działa.

 Mówią, że miłość może zmienić świat, więc wszystko jest możliwe.

 Pozostaje z pustym kieliszkiem i czymś trudniejszym do napełnienia w środku. Czuje się już tylko nawozem pod roślinę, jaka często przekwita na grobie zwiędłej miłości. To rzadka roślina, a nazywa się szczęście.