Kto czyta miedzy wierszami znajduje to co chce.

 Poprzez zielone szyby podglądamy życie.

 Kto ziarno sieje, ten przed burzą zwieje.

 Co zatem powinienem zrobić z moimi ustami? Z moją nocą? Z moim dniem?

 (...) i nie wiem, czy biegnę ku czemuś, czy przed czymś uciekam.

 Jesteś jak rybacki hak, który raz wbity, wyrwać można tylko z krwią i mięsem.

 Ból który pali i gryzie, nie daje się zmyć łatwymi łzami.

 Ktoś, kto potrafi kochać tak mocno i głęboko, potrafi z równą mocą nienawidzić i ranić.

 Tak długo opakowywałem się w milczenie, że trudno mi się rozpakować w słowach.

 Kiedy nie ma się nic do roboty, myśli stopniowo płyną coraz dalej i dalej. A gdy pójdą za daleko, trudno za nimi nadążyć.

 Kogo widzimy, kiedy widzimy samych siebie?