Nic, co żyje, nie żyje ani samo, ani dla siebie.

 Piękne sny nie trwają wiecznie...

 Strach, o ile nie odbiera głosu zupełnie, bywa dobrym suflerem.

 Czasami, kiedy muszę zrobić coś, na co nie mam ochoty, udaję postać z książki. Łatwiej mi wtedy podejmować decyzje.

 Gdybyś kiedy we śnie poczuła, że oczy moje już nie patrzą na ciebie z miłością, wiedz, żem żyć przestał.

 Strach obezwładnia szybciej niż jakikolwiek oręż wojenny.

 Okazuje się, że mamy w głowach hałas, ale jesteśmy do niego tak przyzwyczajeni, że go nie słyszymy.

 Sztuka obarczona jest bezdomnością.

 Miłość i śmierć są sąsiadkami. Mają tę samą twarz. By umrzeć, człowiek niekoniecznie musi przestać oddychać, nie musi też oddychać by żyć.

 Tak dużo przecieka nam przez palce, nie zdajemy sobie nawet z tego sprawy.

 Jesteśmy skazani na zgubę, skazani od samego początku, i umrzemy, znając tylko niewielki fragment rzeczywistości, który w dodatku pojmujemy na opak.