Ten, kto kopie dół dla innych, sam w niego wpada.

 Wszyscy robimy te same błędy.
Uciekamy od naszych demonów,
zamiast nauczyć się z nimi żyć.

 Utraconego czasu nic nie wróci.

 Człowiek zniesie tylko pewną liczbę rozstań i wyleje tylko pewną ilość łez. Nie może stracić wszystkiego.

 Myślałam, że popływamy. Dalej, rozbieraj się.

 Po raz pierwszy od wielu lat miałem niemądrą ochotę zapłakać, gdyż poczułem, jak bardzo byłem znienawidzony przez wszystkich zgromadzonych tu ludzi.

 Nie można chować urazy do ludzi za każdy błąd.

 Dzieła sztuki wywodzą się z nieskończonej samotności.

 Nie, nie wierzę w „możliwość szczęścia”, wierzę w spokój. Z tej przyczyny unikam tego, co mnie irytuje. Jestem aspołeczny. Więc uciekam od społeczeństwa. Wychodzi mi to na dobre.

 Jedyna rzecz, której można być pewnym na tym świecie, to tabliczka mnożenia.

 Bo każdy szuka tego samego: miejsca z wyobraźni, zamku z bajki i własnego w nim miejsca.