I w cichej przystani jakiej są dla niej jego ramiona ...

 Żyjemy tak jak śnimy – samotnie.

 To naprawdę dziwne, czego miłość uczy człowieka o jego niedoskonałościach.

 Tęsknota za ukochaną istotą jest jak ból zęba czy ucha, nie można od niej uciec.

 Jeśli tak chce
przeznaczenie,
to nie ma rady.

 Najdalej zajdzie ten człowiek, który nie wie, gdzie idzie.

  Żyjmy tak, żeby po naszej śmierci nawet grabarz płakał.

 Moja cykliczność jawy i snu nie ma nic wspólnego z dobą.

 Poczuła się kochana, i to sprawiło, że straciła głowę.

 W lasy, w lasy, a co gęstsze. Z dwojga złego wolę ghule niż ludzi.

 Lepiej jest zaufać i zostać zdradzonym niż nie dowierzać nikomu i niczemu.