Wystarczy jedno pokolenie, aby postawić założenia kultury na głowie.

 I nic na świecie nie było dla mnie w tej chwili bardziej poruszające od tego, że jedno ludzkie serce potrafi otworzyć się przed drugim.

 Nawet gdy trzymasz w dłoniach losy światów, musisz zdecydować, czy stawisz czoło temu, co chce je zniszczyć, czy odwrócisz się plecami. A za tym wyborem (...) nadchodzi wiele innych.

 Najbardziej obawiam się śmierci mojej wyobraźni.

 Mogę powiedzieć: z czasem człowiek przyzwyczaja się nawet do cudów.

 Życie pozbawione miłości jest nic niewarte.

 Blizny to mapa bólu, ukrytego zbyt głęboko, aby pamiętać.

 Serce człowieka to nic więcej, jak zwyczajna półka, którą można obciążyć tylko do pewnego stopnia, bo w końcu coś musi z niej spaść i będzie trzeba pozbierać roztrzaskane szczątki.

 Z dwojga złego wybiera ten, któremu brakuje odwagi, by zmierzyć się z oboma.

 To niemożliwe, a co więcej - nieprawdopodobne.

 Znacznie łatwiej jest mówić prosto z mostu (...).