Póki nas ktoś pamięta, wciąż żyjemy.

 ...czasem wydaje mi się, że mieszkają we mnie dwie zupełnie różne osoby i w każdej chwili mogę rozpaść się na pół.

 Trzeba żyć - powtarzał sobie w duchu Robert - to cały sekret, trzeba wytrwać, aż nadejdzie dzień zwycięstwa.

 Jeśli więc śmierć miała być sensem życia, wówczas życie nie miało już sensu.

 Jestem opętany przez wiecznie nienasycone demony dotyku.

 Czy żart nie potrafi ranić doskonale?

 Dotyk jego dłoni wywołał we mnie dreszcz, zupełnie jakby przeszyła mnie iskra.

 Nie mogę zepchnąć ciemności z mojej drogi.

 Jeśli pragniesz utonąć, nie torturuj się płytką wodą.

 [...] lepiej powiedzieć za mało niż za dużo.

 Czasami mam wrażenie, że przegrałam zakład, którego stawką było moje szczęście.