Mount Everest, pokonałeś nas. Ale ja wrócę. I ja pokonam ...

 Jeszcze pamiętam dobrze, co to znaczy być samemu, tak całkiem, i mimo że nie wyglądam na takiego faceta, co przejmuje się podobnymi sprawami, czasami jakoś tak robi się chujowo, tak szaro, buro i nijako, jakby ciągle w mojej głowie padał deszcz albo topniał śnieg i mieszał się ze żwirem dopiero co nasypanym przez posypywarki, jeden szlam bez żadnego koloru, bez niczego, w którym człowiek się rozpuszcza, w którym się tonie i nie ma za co się chwycić, i nie ma żadnej osoby, która mogłaby podać gałąź, żeby mnie wyciągnąć, i coraz bardziej wtedy czuję to wszystko, jak szlam wpada mi do ust, kiedy oddycham, całe je zakleja, jak czasami we śnie wchodzi przez przełyk do żołądka.

 Nie, nie wierzę w „możliwość szczęścia”, wierzę w spokój. Z tej przyczyny unikam tego, co mnie irytuje. Jestem aspołeczny. Więc uciekam od społeczeństwa. Wychodzi mi to na dobre.

 Im brzydsze czasy, tym więcej koloru tu, w środku, w człowieku. Tęskni się.

 Przeszłość nie jest krainą, którą tak łatwo opuścić.

 To, co umiera, nie zawsze pozostaje martwe.

 Zawsze można uciec z więzienia. Ale z wolności?

 Każdy, kto coś potrafi, styka się z nienawiścią.
A nie z uznaniem.

 Lepiej jest dawać niż brać, bo nie jest ważne, że się daje, tylko, że się o kimś myśli.

 Czytanie jest dla niej czymś intymnym, czymś, co dzieje się między nią a słowami w książce.

 Miłość jest jak roślina albo zwierze. Żyje i rozwija się. rodzi się, wzrasta, starzeje i umiera.