– Halo, słucham? – Halo, Kazik? – Nie!... Nie, Kazik! ...

 Najbardziej boimy się siebie samych oraz naszych cech, które widzimy w innych.

 W Damaszku centrum spadłem z gromu. Na domosceński twardy bruk. Na serca pysk bez spadochronu. Z miłosnych, niebotycznych gór.

 Wszystko było nowe. Nic się nie zmieniło.

 Daremnie walczyłem ze sobą. Nie poradzę, nie zdławię mego uczucia. Pozwól mi, pani, wyznać, jak gorąco cię wielbię i kocham.

 „Moje napady szału ją przerażały. Przestała mi się zwierzać. Ostatniej nocy nie wytrzymałem, chwyciłem ją za ramiona i potrząsałem nią z całej siły. Pobladła,wyglądała, jakby miała się za chwilę pokruszyć. „Dlaczego płaczesz?!” „Nie mogę znieść twojej rozpaczy, twojego szlochu. Nie wytrzymam tego dłużej!”. Byłem wściekły, że zostawia mi tylko swoje ciało, że coraz mniej wiem o jej myślach, że zamyka przede mną duszę. Chciałem wejść w jej głowę. Chciałem, żeby myślała tylko o mnie. „Chodź, dam ci rozkosz” – szeptałem jej do ucha – „Dam ci zapomnienie”. „Dam ci niebo”. Nie broniła się (...)”

 Los to wymówka dla tych, którzy nie chcą wziąć odpowiedzialności za własne życie.

 Kogo Pan Bóg kocha, temu krzyżyk daje.

 Nikomu nie udaje się przejść przez życie, nie nabawiwszy się przy tym blizn.

 Miłość wyostrza zmysły kobiety, a mężczyznę wprawia w oszołomienie.

 Każdy człowiek jest jak Księżyc. Ma swoją drugą stronę, której nie pokazuje nikomu.