– Halo, słucham? – Halo, Kazik? – Nie!... Nie, Kazik! ...

 [...] ludzkość zszarzała i zgłupiała w tej cywilizacji, której rozkazy bezmyślnie powtarza: ludzie w zadziwiający sposób zaczęli się do siebie upodabniać, w strojach, w rozrywkach, w stylu życia i także w sprawach duchowych.

 Każda dusza ma swoje światło życia, każdą duszę wypełnia nadzieja, z niej czerpiemy siłę.

 To miłość nawraca serca i daruje pokój ludzkości, która wydaje się czasem zagubiona i zdominowana przez siłę zła, egoizmu i strachu.

 Dusza jest dla humanistów, ja jestem inżynierem.

 Myślicie, że przeszłość, ponieważ już się stała, jest ukończona i niezmienna? Ależ nie, jej odzienie uszyte jest z mieniącej się tafty i za każdym razem, gdy się na nią obejrzymy, widzimy ją w innych kolorach.

 Wiedziała, że otwarcie przed nim serca nawet o cal równa się zażyciu szczypty silnie uzależniającego narkotyku.

 Nigdy nie jest za późno, żeby się zatrzymać i zmienić kierunek.

 Jeżeli nie jesteś pewien, zakładaj najgorszy scenariusz.

 Jedynym bólem jaki przeraża mnie w śmierci, jest to, że można umrzeć nie z miłości

 Miarą człowieka nie jest tytuł przed jego imieniem.