Mieszkaliśmy w tym samym domu, ale w zupełnie innych kręgach ...

 […] poznałem już emocje i poznałem nudę. Nuda była lepsza.

 Są jednak granice, których nikomu nie wolno przekroczyć, a ich przekroczenia usprawiedliwić, bez względu na to, jak ważne byłyby powody.

 Każdy z nas ma dwoistą naturę: dobrą i złą, nosi w sobie łagodność i gniew, spokój i nerwowość, wiarę i jej brak, i tylko od nas zależy, którą z tych natur, które z naszych przyzwyczajeń dopuścimy do głosu. Wiem teraz, że ten, kto wybierze i zna swoją drogę jak ja i Daniela, a całą resztę pozostawia własnemu biegowi, staje się znowu jak dziecko – beztroski i roześmiany, mimo że siły gasną i słońce chyli się ku zachodowi…

 Świat jest niedokończonym obrazem.

 Granie jakiejś roli jest zawsze męczące.

 Jedzenie mnie zabija, niejedzenie również.
Więc co mam zrobić?

 Umysł człowieka jest jego ostatnią twierdzą.

 Nasz los pisany jest przez nasze charaktery.

 Nie jest zbyt elegancko zmienić swoją dziewczynę w jałówkę.

 To, co jest najbardziej osobiste i prywatne,
a więc najwięcej angażuje emocjonalnie człowieka,
nie znajduje dostatecznych środków ekspresji werbalnej.