I wiosna przyniosła mi okropny śmiech idioty.

 Mogłoby być lepiej, ale gorzej też mogło by być...

 Czas to grząskie błocko.
Przecieka przez palce.
I wsysa jak bagno.

 Właśnie osiągnąłem stan ostatecznego intelektualnego wkurwienia i staję się nieprzewidywalny.

 Ludzie częściej marzą o powrotach niż o odjazdach.

 Czyż nie jest to przywarą raczej wrodzoną wszystkim ludziom, którzy pospolicie lubią mówić i zdania swoje dawać o tym, co najmniej rozumieją?

 Nadzieja to dobra rzecz, może najlepsza ze wszystkich, a to, co dobre, nigdy nie umiera.

 Nie jest Ci wszystko jedno. Po prostu nie wiesz, co Ci jest, a Twoja głowa staje rykoszetem, który odjebał Ci ręce, nogi, mózg i serce.

 Dziesięć tysięcy marzeń zamkniętych w grobowcach ich zwęglonych serc.

 Tak niewielu ludzi potrafi wznieść się ponad codzienność i przydać jej poezji.

 Gdy śmierć wyczytała jej imię, potrafiła rozpoznać jej głos.