Wierzyć, że jest się wspaniałym i stopniowo przekonywać się, że ...

 Nikt, to często najniebezpieczniejsza osoba.

 Jeśli nienormalne trwa dostatecznie długo, staje się normalnym.

 Słuchaj, kiedyś przechodziłem przez wioskę. Jakiś dziewięćdziesięcioletni dziadunio sadził drzewo migdałowe. „Hej, dziadku! – wołam. – Sadzisz drzewo migdałowe?” A on, zgarbiony, odwrócił się i powiedział: „Tak, mój synu, ja postępuję tak, jakbym nigdy nie miał umrzeć!” „A ja – odparłem – postępuję tak, jakbym miał umrzeć w każdej chwili”. Kto z nas dwóch miał rację, szefie? – Spojrzał na mnie triumfalnie. – Tu cię mam! – powiedział.

 Za każdym rogiem czyha kilka nowych kierunków.

 Trzeba się podnieść i iść. Zawsze trzeba iść.
Jak się nie ma gdzie iść,
tym bardziej.

 Intrygi są jak owoce. Potrzebują czasu, by dojrzeć.

 Nawet dziwna miłość jest lepsza od braku miłości.

 Jakże często, (...) ludzi wyleczyłoby z zazdrości poznanie prozaicznej prawdy.

 I wśród tego nieśmiałe życie przemocą wywleczone ze snu.

 W święty August koniec burz.