Moja miłość do Lintona jest jak liście w lesie.
Wiem dobrze, że czas ją zmieni, tak jak zima zmienia wygląd lasu. Moja miłość do Heathcliffa jest jak wiecznotrwała ziemia pod stopami, nie przykuwa oka swoim pięknem, ale jest niezbędna do życia. Nelly, ja i Heathcliff to jedno.
Jest zawsze, zawsze obecny w moich myślach – nie jako radość, bo i ja nie zawsze jestem dla siebie radością, ale jako świadomość mojej własnej istoty.
Są książki, których grzbiety i okładki stanowią najlepszą ich część.
Wierzyć - to znaczy nawet nie pytać, jak długo jeszcze mamy iść po ciemku.
Łatwiej utracić to, co się trzyma w ramionach, niż to co się opuściło.
Dziwne, miłość uspokaja wtedy, kiedy umiera.
Umarła w samotności i przerażeniu. A ja, choć żywa, byłam samotna i przerażona.
Ból fizyczny sprawia o wiele mniejsze cierpienie niż ten psychiczny.
Moje miejsce jest obok ciebie, twoje obok mnie.
Całe nieszczęście ludzi płynie stąd, że nie mówią jasnym językiem.
Zbyt wielu ludzi gra i udaje w życiu, nosi maski i zatraca się w tym.
Bądź sobie szczęśliwa. Tylko pamiętaj, życie nie jest cukierkową telenowelą.
