Moja miłość do Lintona jest jak liście w lesie.
Wiem dobrze, że czas ją zmieni, tak jak zima zmienia wygląd lasu. Moja miłość do Heathcliffa jest jak wiecznotrwała ziemia pod stopami, nie przykuwa oka swoim pięknem, ale jest niezbędna do życia. Nelly, ja i Heathcliff to jedno.
Jest zawsze, zawsze obecny w moich myślach – nie jako radość, bo i ja nie zawsze jestem dla siebie radością, ale jako świadomość mojej własnej istoty.
Jedna chwila szczęścia może być niekiedy nagrodą za lata goryczy.
Źródłem siły nie są możliwości fizyczne. Jest nią niezłomna wola.
Jeśli myślisz o jakiejś osobie,
to ona zawsze będzie w twoim sercu,
w tajemnicy przytulając cię, żebyś był
szczęśliwy. Tak właśnie jest z miłością.
Ta druga osoba nie musi być koło ciebie,
żebyś ją czuł.
-No przecież trzeba nauczyć się chodzić, sir, zanim człowiek spróbuje biegać.
– Nie! Nigdy tego nie mów, Tolliverze! Nigdy! Biegaj zanim zaczniesz chodzić! Lataj zanim zaczniesz pełzać! Ale zawsze naprzód! (…) Wszystko albo nic, Tolliverze!
Może zamiast przygotowywać się do życia, warto troszkę pożyć?
Nikt nie ucieknie przed swym przeznaczeniem.
Zawsze są powody do zabicia człowieka. Nie sposób za to udowodnić, że powinien żyć.
Niesamowite uczucie. Świadomość, że za chwilę na zawsze odmienisz czyjeś życie
Miłość płynie z serca, a serce rządzi się własnymi prawami.
Chodź, połóż się obok, zresztą, po co się kochać, chcę cię rozebrać do naga, patrzeć na twoje piersi i biodra, jak skóra napina się na kostkach, jak bieleje ci i czerwienieje na zmianę splot słoneczny. Zresztą, chodź się kochać.
