Znowu wszystko było kompletnie rzeczywiste, czyli kompletnie beznadziejne.

 Ruszyłem w stronę domu z poczuciem, że cały świat jest pułapką, z której nie ma ucieczki.

 Czasami nie trzeba czegoś widzieć, żeby wiedzieć, że
istnieje.

 Mówi, że miłość nie istnieje, że jest tylko pożądanie, które ma wiele odcieni.

 Nasze języki się zakochały w sobie szaleńczo, wzięły ślub i wyjechały do Paryża.

 Zabijamy wszystkie gąsienice, a potem narzekamy, że nie ma motyli.

 Kilka tancerek z baletu zemdlało, ale ostrożnie, aby nie zabrudzić kostiumów.

 Każdy z nas cierpi na własną ślepotę.

 Chciałabym poznawać każdą porę roku w jego ramionach.

 To była wolność. Utrata całej nadziei była wolnością.

 To on nauczył mnie kochać, pielęgnował tę miłość delikatnie i pozwolił jej rozkwitnąć.