Człowiek ma silną potrzebę pewności - chce wierzyć, iż metoda, za pomocą której podejmuje decyzje, jest właściwa. W rzeczywistości woli nawet podejmować „złą” decyzję i być jej pewnym, niż „dobrą” i być targanym wątpliwościami co do jej słuszności.
Właśnie wtedy zrozumiałem, że muszę się skupić na tym, co w anegdocie zwanej życiem jest najważniejsze – na sobie.
Iskry uniosły w górę ich prawdy i kłamstwa.
Nie, nie ma żadnej nadziei. Naprawi mnie tylko mogiła.
Prostota to szczyt wyrafinowania.
- Ciągle wydaje mi się to... nierzeczywiste - szepnął. - Chyba jeszcze nie przywykłem do... bycia kochanym. Cały czas myślę, że za chwilę się obudzę.
Oczy, w których nie widać duszy, są przerażające dla oczu, z których dusza wyziera.
Jego podejrzliwość broniła się długo przed uznaniem rzeczywistości.
... gdy człowiek czuje się świetnie, to nie potrafi sobie wyobrazić, jak to jest czuć się podle.
A gdy człowiek czuje się źle, to z kolei nie potrafi sobie wyobrazić,
jak to jest nie tkwić po uszy w bagnie.
Widzicie, wspomnienia wywołują ból. Najdotkliwszy zaś sprawiają najlepsze z nich.
Środowisko każdej istoty jest kluczem do jej tożsamości.
