Ciekawe, kto pierwszy odkrył, że poezja tak skutecznie studzi miłosne ...

 Człowiek potyka się o kretowiska, nie o góry.

 Świat dzieli się na dwie połowy, w jednej z nich jest nie do życia, w drugiej nie do wytrzymania.

 Rano nad wodą wszystko człowieka cieszy, gdyż dzień mu jeszcze nie spowszedniał i nikt mu go jeszcze nie zdążył zatruć.

 Może lepiej jest nigdy czegoś nie poznać, niż coś utracić.

 A może "za późno" w ogóle nie istnieje, może jest tylko "późno", a późno jest o wiele lepsze niż "nigdy"?

 Twierdził, ze im więcej czyta, tym mniej widzi w tym wszystkim sensu.

 Bunt napotyka nieustanne zło, z którego musimy czerpać siły nowego zrywu. Człowiek może opanować w sobie wszystko, co może być opanowane, naprawić w świecie wszystko, co może być naprawione. Po czym dzieci będą nadal umierały niesprawiedliwie, nawet w doskonałym społeczeństwie. Przy największym wysiłku człowiek może zmierzać jedynie do arytmetycznego zmniejszenia cierpień świata. Ale niesprawiedliwość i cierpienie będą wciąż istniały, choćby najbardziej ograniczone, i nie przestaną być zgorszeniem. Dlaczego? Dymitra Karamazowa będzie rozlegało się nadal; sztuka i bunt umrą z ostatnim człowiekiem.

 Mnie trzeba oswajać latami przyjaźni lub szaleńczym opętaniem.

  ...ten, kto kocha naprawdę, kocha w milczeniu,

uczynkiem, a nie słowami.

 Jak cokolwiek może być koszmarem, kiedy ona znajduje się tak blisko.