I coraz większa była/nad moim dniem wieczność.

 Czasem depresja mnie zżera i trudno mi uwierzyć, że cały świat nie zatrzymuje się, by cierpieć razem ze mną.
Nie mogłam się poruszyć po tym,
jak Rafe mnie zostawił.(...)
Byłam przylepiona jak guma do żucia do podeszwy czyjegoś buta, uczepiona kogoś, kto mnie nie chciał, kto deptał po mnie, a mimo to nie mogłam się odlepić.

 Gwałtowne życie, gwałtowna śmierć.

 Marzenia nie zawsze się spełniają. W prawdziwym świecie "wieczność" to czasem tylko weekend.

 To, co jest najbardziej osobiste i prywatne,
a więc najwięcej angażuje emocjonalnie człowieka,
nie znajduje dostatecznych środków ekspresji werbalnej.

 Życie jest zbyt krótkie, aby żałować straconych szans i złych decyzji.

 O zwycięstwach się zapomina, ale porażki pamiętamy.

 Unieście rąbki sukien, drogie panie, wkraczamy do piekieł.

 Kiedy człowiek zbyt długo myśli o podjętych decyzjach, dochodzi do błędnych wniosków i..traci magię przeżytych chwil.

 Kiedy tragedia jest już niemożliwa, a farsa nudzi, pozostaje tylko eksperyment.

 Niejednemu pieniądze lekko przychodzą, ale mało kto lekko się z nimi rozstaje.