Życie tworzy opowieści.

 Ciemnota – gorsza od zbrodni.

 Książka to chłodny, lecz pewny przyjaciel.

 Biegnę, kiedy wstaje świt. Biegnę brzegiem morza, boso.
Biegnę w pulsie mojej krwi. Biegnę z wiatrem mego losu.
Biegnę lekko i bez planu. Biegnę długo, biegnę chciwie.
Biegnę w rytmie oceanu. Biegnę wdzięczny i szczęśliwy.
Szczęśliwy, bo słyszę głos. Głos wiatru, piasku i fal.
On uspokaja mnie, że właśnie tak miało być.
I mam nie pytać już. Bo tylko tak mogło być.
Tylko tak.

 Człowiek mniej cierpi, kiedy w coś wierzy.

 Nie ma znaczenia, czy się zejdzie z właściwej drogi na krok, czy na milę.

 Czuję się prześladowany
przez ludzi.

 Zabić się to tyle, co dowieść, że mimo wszystko myślało się poważnie.

 W sercu pustyni czy wśród tłumu, co za różnica? Człowiek w swej istocie jest wszędzie samotny...

 Ciemność w jakiś sposób ułatwia szczerość.

 ...tego co widzi się zawsze, nie widzi się nigdy, żyliśmy pod stale zmieniającym się niebem, nie poświęcając mu żadnej myśli ani spojrzenia.