Muzyka - po milczeniu - najlepiej wyraża to, co niewyrażalne.

 Nigdy nie patrz na nikogo z góry!
Chyba, że pomagasz mu wstać.

 Staram się, jak mogę, rozmyślam o wszystkich najbliższych po kolei, uwalniam ich z pamięci niczym ptaki z klatek i zamykam za nimi drzwi, żeby przypadkiem nie powrócili.

 Do swoich snów człowiek dopiero przez cierpienie dorasta.

 Milusio. Jestem swojska. Jak para starych skarpetek.

 Oddychają sobą, odnajdując się w swoich oczach, w swoich sercach.

 Zaledwie człowiek coś w życiu zrobi lub osiągnie, a już mu się to wszystko rozlatuje.

 Ironia to dobre miejsce, żeby się ukryć, jedno z wielu substytutów ciszy.

 Nic. Nic nie widziałem i niczego nie czułem. Jedynie... pustkę, brak koloru, brak czasu. Nicość. Nie wierzyłem, że kiedykolwiek byłem i miałem jakiś kształt.

 Był zdecydowany. Był silny. Był więc bardzo jakiś, nawet za bardzo jakiś. Nie wiedział, czym jest wyrzeczenie się kontroli nad samym sobą, nad tym, czym się jest. Nie miał pojęcia, czym jest ta cudowna rezygnacja, abdykacja, wyrzeczenie się władzy nad własnym znaczeniem, własną wartością, własnym życiem.

 Przecież nigdy nie spotykają nas tylko te nieszczęścia, których się spodziewamy.