Czasem rzeczy najzwyklejsze - kiedy się je dzieli z właściwymi ...

 Gdy grozi niebezpieczeństwo, nie ma większego grzechu niż zaniechanie.

 Urodziłem się i jakoś dotąd żyję.

 Czy we dwoje jest się trochę mniej samotnym, czy też podwójnie samotnym?

 Żyjemy długo, bardzo długo i pracowicie, w przerwach pomiędzy intensywnymi momentami największego smutku – i także największej radości, żyjemy w ekstatycznych momentach,
lecz pomiędzy nimi trwają epickie przerwy.
W życiu najwięcej jest właśnie tych przerw, które, spragnione może następnej epifanii, lękające się następnej klęski, rozpościerają się między wielkimi i rzadkimi momentami jak łagodny płaskowyż, w wysokich górach. Póki znajdujemy się na płaskowyżu nie umiemy nigdy zgadnąć, co jeszcze się wydarzy, co przyniesie następne gwałtowne uderzenie życia. Nieraz myślimy, że nic się już nie wydarzy, że smutek nigdy się nie skończy. Ale na ogół mylimy się – zawsze przychodzi następny wstrząs,
czasem też następna radość. Zawsze przychodzi
kolejny rozdział, a w nim ukryte skarby –
żyjemy w chwili i w trwaniu.

 Trzeba mieć dla kogo żyć. Reszta jest milczeniem.

 Ja także powiedziałam, że nie zabiorę ze sobą Azazela. Wściekły diabeł zażądał wyjaśnień. Wytłumaczyłam się prosto:
- Bo jesteś szują i cię nie lubię.
Pojął od razu.
Jakimś cudem Belfegor się nad nim zlitował i powiedział, że weźmie go jak swoją osobę towarzyszącą.
Mina Azazela - bezcenna.

 Pozwalam, by prowadził mnie dotyk jego palców.

 Nic nie cementuje związku bardziej niż żółw maszerujący przez kuchnię.

 Człowiek ma cenę.

 Jedyną rzeczą gorszą od spędzenia życia z tobą jest życie bez ciebie.