Wkrótce przyszedł sen i zamknął za mną ciężką, ołowianą bramę ...

 Walka ciała z duchem to jedna z największych tragedii naszego życia.

 Najpierw uśmiechy, potem kłamstwa. Dopiero potem kule.

 Co się odwlecze, to nie uciecze.

 Słowa są pułapką.

 Młodość mami obietnicą szczęścia, lecz potem człowiek zderza się ze smutną rzeczywistością.

 Cnota zdobi ciało, bogactwo izbę.

 Nie odzywaj się chyba,
że możesz ulepszyć ciszę.

  Samobójcy jawią się nam jako obciążeni poczuciem winy za indywidualizację, jako owe dusze, które za cel życia uważają już nie doskonalenie się i kształtowanie samych siebie, lecz unicestwienie się, powrót do matki, do Boga,
do wszechświata. Natury takie są w większości zupełnie niezdolne do popełnienia prawdziwego samobójstwa, ponieważ pojęły dogłębnie tkwiący w nim grzech. Dla nas są jednak samobójcami, gdyż w śmierci, a nie w życiu widzą wybawiciela, są gotowi usunąć się i poświęcić, zgasnąć i wrócić do początku.

 Nawet z własną przeszłością trudno sobie poradzić bez czyjejś pomocy.

 Tamci to zwierzęta, zgoda. Ale czy wiesz na pewno, że dzięki temu my jesteśmy ludźmi?