- Może zadzwonię do ciebie, kiedy ją skończę czytać?
– Ale przecież nie znasz mojego numeru – zauważył.
– Mam dziwne przeczucie, że zapisałeś mi go na karcie tytułowej.
Uśmiechnął się tym niemądrym uśmiechem.
– I ty twierdzisz, że się dobrze nie znamy.
Przyjacielu, jeśli będzie ci dane żyć sto lat,
to ja chciałby żyć sto lat minus jeden dzień,
abym nie musiał żyć ani jednego dnia bez ciebie.
Uśmiechnął się drwiąco. Modelowy uśmiech drania.
Jesteś jak rybacki hak, który raz wbity, wyrwać można tylko z krwią i mięsem.
Łatwiej uwierzyć w kłamstwo niż w prawdę.
Słuchaj mnie uważnie, panie Garron, bo właśnie mówię ci, że cię kocham.
Bywają godziny, które znaczą więcej niż lata.
Pustynię upiększa to, że gdzieś w sobie kryje studnię.
Miłość to coś, czemu... czemu nie można się oprzeć.
Czy powinienem poślubić W.? Nie, dopóki nie powie mi pozostałych liter swojego imienia.
Wie się tylko tyle, ile ktoś ci pozwoli.
