Nagle zaczynam rozumieć. Igrzyska wciąż trwają.

 Czy wierność to nie także miłość?

 Stalkerów wpuszczają do nieba bez kolejki!

 W świecie pełnym nienawiści ciągle musimy mieć nadzieję.
W świecie pełnym zła, wciąż musimy być pełni otuchy.
W świecie pełnym rozpaczy, nadal musimy mieć odwagę, by marzyć.
W świecie zanurzonym w nieufności, my ciągle musimy mieć siłę, by wierzyć.

 Ludzie, którzy nie potrafią się starzeć, to ci sami, którzy nie umieli być młodzi.

 To nie moja wina, że budzę się w nocy z pół milionem zawiedzionych marzeń.

 Trzeba mieć dla kogo żyć. Reszta jest milczeniem.

 Wszystko ma swoje miejsce, rozumiesz?
Nawet najmniejsza rzecz. Jeśli przy czymś majstrujesz, zabierasz to coś z właściwego miejsca, nie ma porządku.
A wówczas nie ma światła.
Wszystko pogrąża się w chaosie.

 Przedmiotem miłości jest wieczne posiadanie dobra.

 Przyznajmy to sobie szczerze – każda z nas setki razy robiła dobrą minę do złej gry – żeby kogoś nie urazić, nie zniechęcić do siebie, nie przestraszyć. Nie obciążać swoimi problemami, nie zwracać na siebie uwagi. Ale pamiętaj – też masz prawo nie wyrabiać. Nie mieć siły. Mieć dość. Masz prawo do chwili słabości. Do tego, żeby Cię ktoś przytulił, zamiast ponownie strzelić Ci w twarz.

 Nieważne jest miejsce, ale człowiek. Zrób coś ze sobą nie z miejscem.