Każda dusza promienieje Bożym światłem.

 Drugiego człowieka kocha się takiego,jakim jest,albo nie kocha się wcale....

 (…) często najbardziej kochamy tych ludzi, te sprawy i te rzeczy, od których bieg życia każe nam odchodzić – nieraz na zawsze.

 Na tym polega tragizm miłości, że człowiek nie może kochać niczego bardziej niż tego, za czym tęskni.

 Kiedy ginie inkwizytor, czarne płaszcze ruszają do tańca.

 Krzywdząc ludzi, przenosimy na bliźnich upokorzenia, których doznaliśmy w przeszłości.

 Człowiek nie może uwolnić się od odpowiedzialności za własne czyny.

 W życiu są chwile, które nic nie znaczą, i takie, co znaczą dużo, i jeszcze parę, tak z dziesięć, kiedy wszystko wisi na włosku.

 -No przecież trzeba nauczyć się chodzić, sir, zanim człowiek spróbuje biegać.
– Nie! Nigdy tego nie mów, Tolliverze! Nigdy! Biegaj zanim zaczniesz chodzić! Lataj zanim zaczniesz pełzać! Ale zawsze naprzód! (…) Wszystko albo nic, Tolliverze!

 Jakim koszmarem byłby świat, gdyby istniał naprawdę!

 Przeszłość może nas kształtować,
ale nie określa nas w stu procentach.