Żyję przerażony tym, że żyję.

 Zrozumiałam, że to, co myślą ludzie wokół, nie ma większego znaczenia.

 Idziesz albo umierasz, taki jest morał tej opowiastki.

 Ciemne okna są czasem bardzo jasnym dowodem.

 Nie mniejszą wagę ma zwycięstwo odniesione przez plan wodza niż mieczem.

 Siedzę tu każdego poranka i marzę o wylaniu mojej kawy na wszystkie ulice, żeby wreszcie się obudziły.

 Ludzie w rozpaczy nabierają nadludzkich sił.

 Kocham cię każdym uderzeniem serca.

 Kiedy jest dużo pracy, nie ma przynajmniej czasu na myślenie.

 Niewiele go obchodziły powierzchowne analizy, prawie zawsze fałszowane przez roztargnienie i filologiczne sztuczki. Jedynie ważny był ciężar w żołądku, czysto fizyczne podejrzenie, że coś szło źle, że prawie nic nie szło dobrze.

 Jeden dzień wesele, całe życie bieda.