Nie kracz, nie kracz, bo wykraczesz.

 Zapamiętajcie pieśń moją, bo gdy mnie już nie będzie wszystkie pieśni umilkną na wieki.

 Zawsze cię kochałam, a gdy się kogoś kocha, to kocha się całego człowieka, takiego, jaki jest, a nie takiego, jakim by się go mieć chciało.

 Najważniejszą rzeczą
w wyprawie jest

doprowadzenie jej do końca.

 Tylko w dzisiejszym chorym społeczeństwie człowiek może być prześladowany za czytanie zbyt wielu książek.

 Ta absolutna redukcja potrzeb i oczekiwań dawała jej swoiste poczucie wolności.

 Trzeba samemu mieć obsesję, żeby rozpoznać ją u drugiego człowieka.

 Świat przetrwał jakoś nazizm, bomby atomowe i muzykę współczesną.

 Nikt nie kocha tak, jak my kochamy, nikt nie cierpi tak, jak my cierpimy.

 Nie słyszał ćwierkających ptaków, nie myślał, jak miękka jest ścieżka, nie widział panoramy miasta i gór za nim, jasnoniebieskich na tle wieczornego nieba. Nic nie widział, biegł tylko na oślep wzdłuż grani.
Co zrobił źle?

 To co widzą inni może być złudne i nie zawsze oznacza, że człowiek ma się dobrze.