- Ciągle wydaje mi się to... nierzeczywiste - szepnął. - ...

 (...)każda sekunda walczy o to, by trwać jak najdłużej, nim zamieni się w przeszłość.

 Kochamy tych, dla których się poświęcamy.

 Czasem zależy nam na kimś i lubimy spędzać z nim czas, ale to nie wystarcza, żeby być razem.

 Nie słyszał ćwierkających ptaków, nie myślał, jak miękka jest ścieżka, nie widział panoramy miasta i gór za nim, jasnoniebieskich na tle wieczornego nieba. Nic nie widział, biegł tylko na oślep wzdłuż grani.
Co zrobił źle?

 Albo szybko wyzdrowieję, albo będę się staczała coraz niżej i niżej jak gasnąca gwiazda.

 Zostawił po sobie dziurę we wszechświecie, przez którą jak płynna smoła wlewała się ciemność.

 I tak właśnie ci, którzy oświecają nas, sami są ślepcami.

 Najlepiej się temu nie dać. Pozbierać się jest dziesięć razy trudniej, niż rozsypać.

 Być może istnieje granica rozpaczy, jaką znieść może ludzkie serce.

 Miłość i śmierć są sąsiadkami. Mają tę samą twarz. By umrzeć, człowiek niekoniecznie musi przestać oddychać, nie musi też oddychać by żyć.