- Ciągle wydaje mi się to... nierzeczywiste - szepnął. - ...

 Zdumiewa mnie dziś, jak wiele sobie dawaliśmy, gdy mieliśmy niewiele. Jak naturalne było, że się prosi, dostaje, dziękuje i odwzajemnia.

 A może świat nas dogania?

 Ból był zbyt wielki, by myśleć, prawie zbyt wielki, by oddychać.

 Nie pytaj o konsekwencje, gdy chcesz coś zrobić, bo nigdy tego nie dostaniesz.

 Wszystko, co wyobrażamy sobie jako piekło, cały ból i okropności, całe cierpienie i samotność już istnieją. Nieustannie są dookoła.

 Ludzie, którzy nie mają własnego życia, zawsze muszą wściubiać nos w cudze.

 A kiedy nie ma już
nadziei, czas staje się karą.

 Zawsze o tym czytałem. Ludzie najpierw muszą wiele wycierpieć, nim uda im się cokolwiek osiągnąć.

 Człowiek, który poddaje się losowi, staje się ludzkim wrakiem.

 Nawet zamkom z bajki przydaje się warstwa świeżej farby.