"Myślenie boli, ale można się przyzwyczaić"

 Czy wszyscy umierający ludzie czują się tak, jakby nigdy nie żyli?

 Czasem trzeba poprosić o pomoc, nawet jeśli się nie ma na to ochoty...

 Jesteśmy Don Kichotami, trzeba pogodzić się z tym, że oberżyści będą nas skubać. Takie jest życie, kto nie chce, by go oszukiwano musi wynieść się na pustynię. Żyjąc na świecie, nie możemy uchronić się przed jego złem. Trzeba tykać i gorzkie i słodkie.

 Gwiazdy zawsze świecą, nawet w dzień. Czasem tylko po prostu ich nie widzimy.

 Niektórzy ludzie całe życie czekają, aż wreszcie zaczną żyć.

 Nie płaczemy, kiedy przestajemy kochać, ale kiedy inni przestają nas kochać.

 Największym skarbem człowieka jest życie. Trzeba przez nie przejść tak, by nie zranić drugiego człowieka, bo jutro możemy już nie mieć okazji powiedzieć “Przepraszam”.

 Jeśli nie można sobie pozwolić na rzeczywistość, równie dobry jest sen.

 Tego nie mogę, czego zrobić nie chcę.

 Złość można przecież wykorzystać, to tylko rodzaj energii.