Dopóki trwa życie, dopóty trwa nadzieja.

 Z czasem człowiek uczy się widzieć dużo więcej.

 Bo żyć możesz tylko tym, za co zgodzisz się umrzeć.

 Nie można schronić się w bezdennej przepaści - można się w nią jedynie rzucić.

 Wszyscy szukamy w życiu ideału.

 W oczach tkwi siła duszy.

 Dziwny jest ten świat, gdzie jeszcze wciąż mieści się wiele zła.

 Mózg kalkuluje, ale dusza wzywa, a serce wie swoje.

 Kochać to woleć od innych, przedkładać ponad innych. To uczucie nie ma nic wspólnego z wiedzą, to coś w rodzaju zaślepienia.

 (...) starość jest jakoś podobna do dzieciństwa. Człowiek nie ma już wielu obowiązków i spraw niecierpiących zwłoki.
Czas rozciąga się jak guma, a jednocześnie bliskość śmierci sprawia, że każdy moment jest ważny i można rozkoszować się każdą chwilą, kiedy nic człowieka nie boli, co nie zdarza się zresztą tak często.

 Oto, co jednoczy ludzi, pomyślał Iwan. Nie śmierć. A nienawiść.