Czasami słowo bywa potężniejsze niż miecz.

 Myślała o tym, że spotkała – zupełnie przypadkowo – niezwykłego człowieka. Że chciałaby, aby był na zawsze. Na wieczność. Czuła się przy nim tak wyróżniona i tak jedyna jak przy nikim na świecie.

 Kobieta bez miłości, jest jak róża bez zapachu.

 Być może każdy ma swoje prywatne niebo.
Albo piekło –
to zależy tylko od nas.

 Moja miłość miała na imię Tanja. Była Niemką o słowiańskim imieniu. Skąd u jej rodziców taki wschodni sentyment? Czyżby słabość do wspólnej polityki (pakt Ribbentrop–Mołotow…)? Już samo jej imię, Tanja, nosi w sobie nutę nostalgii jak rosyjskie piosenki o tęsknocie i samotności, jak stepy akermańskie, jak mickiewiczowskie: „(…) jedźmy, nikt nie woła…

 Bywają chwile, kiedy z determinacją i energią musimy ruszyć naprzód, ale także bywają momenty, gdy powinniśmy się zatrzymać, zaczekać, popatrzeć, posłuchać i uczyć się.

 Usłysz mnie, dostrzeż mnie, dotknij mnie, kochaj mnie, uwolnij mnie!

 Nie sztuką jest się zakochać. Sztuką jest przestać kochać wtedy, gdy serce nadal tego pragnie, a rozsądek podpowiada całkiem co innego.

 Samotność utkana jest ze wspomnień.

 Najbardziej wstydliwą rzeczą dla człowieka jest oszukiwać samego siebie.

 
Śmierć nie czeka na nikogo, a jeśli czeka, to niezbyt długo.