Znowu płakałem, niemożliwą przeszłością pijany.

 ... nic tak nie brata ze śmiercią jak muzyka.

 Chodzi o zasadę. Nie ufam Ci, bo nigdy nie dałaś mi powodu, by Ci ufać. Skoro chcesz, żebym Ci uwierzyła musisz udowodnić że mogę Ci wierzyć.

 Musisz sam umieć cierpieć. Spotkać się z tym, co boli, sam na sam.

 (...) starość jest jakoś podobna do dzieciństwa. Człowiek nie ma już wielu obowiązków i spraw niecierpiących zwłoki.
Czas rozciąga się jak guma, a jednocześnie bliskość śmierci sprawia, że każdy moment jest ważny i można rozkoszować się każdą chwilą, kiedy nic człowieka nie boli, co nie zdarza się zresztą tak często.

 Jaką moc miałoby piekło, gdyby uwięzieni w nim nie mogli śnić o niebie?

 Słowa tworzą zdania. Zdania akapity. Czasami akapity ożywają i zaczynają oddychać.

 Dyplomata to człowiek, któremu dużo płacą za to, by się długo namyślał, zanim nic nie powie.

 Bólu niektórych ran nie da się załagodzić, a wszelkie próby tylko go wzmagają.

 Wesoło w maju ze słowikiem w gaju.

 Można zabijać z sercu. Po prostu przestać kogoś kochać. I wtedy ten ktoś umiera.