Miłość adoruje wzajemne poznanie – pożądanie uwielbia to, co nieznane.

 Jeśli się kogoś kocha, to się go kocha,
a gdy nie ma już nic, co można by móc
zaoferować, wciąż daje się miłość.

 Jeśli jednak szczerość ma oznaczać wyrzeczenie
się własnego "ja", to jest to szczerość porażki.

 Ale zbyt dużo miłości jest trucizną, zwłaszcza kiedy ta miłość jest nieodwzajemniona.

 Odważny człowiek potrafi mysleć. Tchórz - nie.

 Najlepiej martwić się drobnymi sprawami. Sprawami, którym martwienie się może pomóc.

 Ślepy afekt i pamięć z człowieka wywlecze.

 Jeśli nie będę żyła tak, jak tego chcę, śmierć nie będzie zbawieniem, lecz klęską.

 O ile słodsze byłoby życie, gdyby wszystko działo się w odwrotnej kolejności, gdyby po dziesięcioleciach rozczarowań można było w końcu osiągnąć wiek, w którym człowiek nie przyznaje się do żadnej porażki, kiedy wszystko jest możliwe.

 Kiedy ktoś jest gotów do lotu, nie może tego odwlekać.

 A błądzić jest rzeczą ludzką, a wybaczyć... no, to już może tylko miłość.