Idziesz albo umierasz, taki jest morał tej opowiastki.
Życie to szkoła, w której
każdy uczy się innej lekcji.
Jestem heretykiem miłości, moje łzy płoną do Ciebie.
Język to źródło nieporozumień.
Często ceną szczęścia jesteśmy my sami.
Chodzi o to, aby ofiarować siebie, zrezygnować
z własnego życia, dać je w ofierze, ale nie
z ciężkiego obowiązku czy fanatyzmu,
ale lekko, ochoczo, z miłości.
Rzeczy, które mają znaczenie, zostają z nami, przenikają naszą skórę.
Zabijanie niekoniecznie jest złem. To zależy od tego, kogo zabijasz.
Uśmiech to skrzywienie, które wszystko prostuje.
Strata czasu jest, podobnie do śmierci, nieodwracalna.
Życie może zmienić się tak szybko...
