To takie stare powiedzenie:powiedz mi, czym się chlubisz, a powiem ...

 Czas robi za ciałem to samo co głupota z duszą.

 Teraz była nikim, a będąc nikim, była tym, kim zawsze chciała być.

 Patrzy przez okno i pyta siebie, dlaczego jedni mają to, co im potrzebne, bez żadnego trudu, tak jakby im się to należało, a inni muszą szukać tego wszędzie, daleko,
w obcych miejscach, wśród obcych twarzy.

 Wszystko zaczyna wyglądać inaczej, zupełnie jakbym wyszedł z jaskini Platona. Jest jasno i trochę kłuje - światło w oczy, a świat w serce.

 Jeśli czekać, aż wszyscy zmądrzeją, za długo to potrwa.

 Świat nigdy nie patrzy, gdy dzieją się rzeczy wielkie.

 Ludzie marnują talent, robiąc niepotrzebne rzeczy.

 Co to jest, żeby miasto pełne było jednego człowieka!

 Płacz to przyznanie, że stało się coś złego. Że nie wszystko jest piękne i błyszczące.

 Nawet za sto lat nie będziesz na niego zasługiwała.