Póki go kochałam, to tak cudownie poprawiał włosy. Nagle patrzę: Jezu, jak on głupio poprawia te włosy.
Płaczą tylko małe głupie dziewczynki.
Miarą skarbu jest jego wartość w potrzebie.
Wnioski? Owszem, są wnioski. Jestem idiotką. To jest wniosek główny.
Jedną z najstarszych ludzkich potrzeb jest mieć kogoś, kto zastanawia się, gdzie jesteśmy, kiedy nie wracamy wieczorem do domu.
Bo kiedy ból nas przerasta, kiedy nadzieja gaśnie, szaleństwo jest jedyną drogą.
Urok pierwszej miłości polega na naszej niewiedzy, że to się może kiedyś skończyć.
Uspokój się. To tylko facet. Bardzo, bardzo przystojny, ale tylko facet.
Ponieważ [...] większość ran zadają nam najbliżsi, związek z drugim człowiekiem jest też miejscem, w którym najlepiej się one goją [...].
Nikt nie lubi, kiedy jego świat rozsypuje się na kawałki.
